MALLI I SHQIPËRISË

Më ka marrë malli për Shqipërinë tonë.
Sonte, kur po kthehesha me trolejbus,
Tymi i cigares “Partizani” që pinte një rus,
Dridhej, kaltëronte, bënte spirale,
Sikur të fshehta më thosh në gjuhën e shqiptarëve
Mua, bashkatdhetarit.

Të shkoj dua mbrëmjes në rrugët e Tiranës,
Ku kam bërë dikur ndonjë marrëzi,
Dhe në rrugët ku s’kam bërë asnjë marrëzi.
Më njohin ato porta të vjetra të drunjta,
Inatin akoma do ma mbajnë,
Kokën do ma tundin,
Por unë s’do ta marr për keq,
Se malli më ka marrë.
Dhe t’eci rrugicave plot gjethe të thara,
Gjethe të thara, gjethe vjeshte,
Për të cilat krahasimet gjenden aq lehtë.

Më ka marrë malli për Shqipërinë tonë;
Për atë qiell të madh, të gjerë e të thellë,
Për vrapin e kaltër të dallgëve adriatike,
Për retë që në muzg si kështjella digjen,
Për alpet flokëbardha e mjekërgjelbra,
Për netët e najlonta, që nga flladet fërgëllojnë,
Për mjegullat që si indianë të kuq muzgjeve shtegtojnë,
Për lokomotivat dhe kuajt,
Që të djersitur avullojnë e hungërojnë,
Për qiparisat, kopetë dhe varret
Malli më ka marrë.
Malli më ka marrë
Për shqiptarët.

Më ka marrë malli dhe së shpejti vij atje,
Duke fluturuar mbi mjegullat, si mbi dëshira.
Sa i largët, aq dhe i dashur je, atdhe.
Aerodromi do të dridhet nga uturima,
Mjegulla do të rrijë pezull mbi humnera.
Ata që shpikën shpejtësinë reaktive.
Larg atdheut sigurisht do kenë qenë ndonjëherë.

                                                                                              Kadare, 1958