Vuk Drashkoviç, shkrimtar dhe më vonë Ministër i Jashtëm i Serbisë, i është drejtuar shkrimtarit Kadare nëpërmjet shtypit sërb e më pas gazetës „ Le Monde”, në qershor të vitit 1987 me një letër. Drashkoviçi e akuzon shkrimtarin Kadare se pse nuk heq dorë nga përralla për «kombin liridashës dhe kalorsiak shqiptar» Ai kritikon shkrimtarin Kadare si përhapës të ideve antiserbe të Vatikanit dhe Austrisë katolike. Në letrën e gjatë Drashkoviçi paraqet serbët si viktima e shqiptarët si xhelatë.
KTHIM TE „COURRIER INTERNATIONAL“, 31 MAJ 1999
Kadare: Është tmerr në Kosovë. Është kulm i krimit, i shpërnguljes, i përdhunimit të grave e të vajzave, shkurt, i hakmarrjes meskine serbe kundër shqiptarëve. Propaganda serbe, me frymén e fundit të saj, kërkon të pérligjé masakrën, atë për të cilën po ndëshkohet nga Europa dhe Aleanca Atlantike. Ajo kërkon të përligjë sidomos famëkeqin „spastrim etnik“, sepse ky i fundit i kujton gjithë botës holokaustin kundër hebrenjve.
I kanë shpenzuar të gjitha argumentet, ndaj bëjnë ç’béjnë i kthehen më të vjetrit, atij prej té cilit kanë pasur gjithmonë fat: Kosova djep i Serbisë e i serbizmit.
Kanë shpresë se edhe këtë herë kjo histori nuk do t’i lërë në baltë. Në mos i përligjt plotësisht, së paku për të zbutur disi zemërimin europiano-amerikan, vetëm ajo mund té shérbejé, historia e djepit serb. Ninullat me djepe e me foshnja kané qené gjithmonë të përshtatshme për të ndjellë keqardhje. Ato i kujtonin gjithkujt se ishte e lehtë te bombardoje Serbiné, por duhej béré një përpjekje për të kuptuar shpirtin e saj, brengën shekullore, kujtimet, ahtin e saj. Ishte e vështirë për ballkanasin të ndahej nga djepi historik. E aq mé tepër për serbin. Ndaj dhe në ishin bërë gabime, për diçka që quhej e shenjté ishin béré, për kujtimet e vjetra, nostalgjinë, ahtin e madh. Dhe historia, e përmendur qindra-mijëra herë, përsëritet: Kosova ishte shpirti i pavdekshëm i serbizmit, kuptimi, simboli, Jerusalemi, dhimbja, triumfi, zia, shkurt, nyja ku gjithka nis e po ashtu sos.
Në shkrimin e tij, Vuk Drashkoviçi, shkrimtar dhe minister i Jashtëm i Serbisë, flet për të gjitha këto. Autori i këtyre radhëve e ka një kujtesë më tepër për këtë tekst, për arsyen e thjeshté se teksti i Drashkoviçit është shkruar në trajtë letre të hapur, drejtuar pikërisht „kolegut I. Kadare“.
Pas daljes në shtypin serb me 1987, letra e hapur éshtë botuar né „Le Monde Diplomatique“, né prag të festimit të gjashtëqindvjetorit të betejës se Kosovës, aty ku Millosheviçi lëshoi rrufetë kërcénuese kundër shqiptarëve. Ajo është ribotuar, në të njéjtën gazetë, dymbëdhjetë vjet më pas, më 1999, kur Kosova digjej në fiakë, pikërisht nga këto rrufe. Drashkoviçi, në të dyja rastet, më drejtohej si kolegu kolegut, më kujtonte shenjtërinë e artit, më bënte thirrje të braktisja vegullitë kombëtariste shqiptare e ti bashkohesha me të (për çeshtjen e djepit nalyrisht) dhe kétë ma thoshte me zemër në dorë, duke pasur si déshmitare Francën, në kryeqytetin e sé cilës e shpallte këtë kumt ngashëryes.
Duke qenë vetë lehtësisht i sulmueshém, siç janë zakonisht shkrimtarét, Drashkoviçi mé drejtohej me njé keqardhje prej kolegu, duke mé kujluar, ndér té tjera, gjithë kronikën e „djepit“, historiné, kujtimet, manastiret, betején e Kosovës e martirizimin e princ Llazarit, shkurt, gjithë shenjat dhe vulat tokësore dhe hyjnore, dëshmonin, sipas tij, pérkatësinë serbe té Kosovës.
Ndërkaq, pikërisht në radhën e këtyre vulave, ai shtonte diçka që, ndonése e përmendur edhe më parë aty-kétu, kétë herë merrte një ngarkesë simbolike të dorës parë: zanafillën serbe të Skénderbeut. Me fjalë të tjera, jo vetëm që Kosova, bashkë me varret, manastiret, katundet, dhimbjet e giithçka tjetér té epérme, ishte kryekrejet serbe, por dhe veté kryeheroi i shqiptaréve Gjergj Kastrioti Skénderbeu ishte i tillé. Thénë ndryshe, Kosova, perveç djepit, métonte tani edhe kurorën.
Në letrén e tij, Drashkoviçi, pasi më hapte zemrën, siç ndodh midis kolegësh, kujtonte se isha njé përhapës i ideve antiserbe të Vatikanit dhe të Austrisë katolike, gjithmonë si kolegu kolegut, më shkruante me keqardhje se isha në anën e gabuar, domethënë, sipas tij, në anën e vrasësit të Arkimedit, të atyre që dogjën Xhordano Brunon, që i morën jetën në duel Pushkinit, madje që torturuan njëzet e tri herë rresht Kampanelën!
Këtë tekst ka kopjuar ç’mitizuesi i vockël shqiptar F. Lubonja, në maj të vitit 1999, në kohën kur Kosova, për shkak të teksteve të tilla, digjej, masakrohej e përdhunohej.
Shkrimi në „Courrier International“, për çdo kohë, por sidomos për kohën kur u shkrua, ishte, sipas strehsave, një dhuratë për serbët.
Por historia e djepit nuk mbaronte me kaq. Sipas strehsave, falë zellit serb dhe falë çirakëve vullnetarë shqiptarë, ndërhyrja e të cilëve kishte vlerë të veçantë, trillimi kundër Skënderbeut ishte bërë disa herë pjesë e pasioneve politike bashkëkohore në Europë. Për të dhënë vetëm një nga shembujt e shumtë, do të përmendej programi politik i kryetarit të FPO-së (Partisë Konservatore të skajshme austriake), Heinz-Christian Strache, mik i Serbisë dhe antishqiptar, ku, ndër të tjera, për çudi, flet për çështjen e Kosovës, duke e lidhur me kinse zanafillén serbe te Skënderbeut.
„Kosova është rajon i stërlashtë serb… Përveç kësaj, heroi kombëtar i shqiptarëve Gjergj Kastrioti Skënderbeu, që ka jetuar nga 1403-i gjer mé 1468, ka qenë në të vërtetë serb, me nënë dhe baba serb.“ (In Wahrheit ein Serbe, mit einer serbischen Mutter und einer serbischen Vater.)
Është pikërisht koha kur strehsat kanë vënë re se Oliver Schmitt, autor i librit kundérthënës për Skënderbeun, bashkë me përkthyesin e tij të palodhur, vërtiten nëpër Vjenë, duke u bërë publicitet tezave të tij.
Është disi e çuditshme që kryetari i forcës së tretë politike në Austri, në vitin 2008, në paraqitjen e thukët të programit, siç janë zakonisht programet në fushatat zgjedhore, të merret me çështjen e Kosovës. Këto fjalë thuhen në Vjenë, më 2008, kur Millosheviçi, xhelati i shqiptarëve, ai për të cilin ky fashist austriak derdh lot, ka kohë që ka vdekur. Por fjalët thuhen në të njëjtin vit, kur né Tirané, né kryeqytetin shqiptar, vlon njé polemikë e ashpër pikërisht për Skënderbeun, për mitet që kinse janë krijuar për té, e qä duhen demitizuar, pra, rrénuar me ngut. E midis kétyre kinse miteve, ai që siç u pa më lart, qëndron përbri çështjes së Skënderbeut është rrënjësia e shqiptarëve, ajo që në histori njihet si zanafillë e tyre ilire.
topkadare.com 