Poezi

Poezia

Poezi, 

Udhën gjer tek unë si e gjete? 
Mamaja ime shqipen mirë s’e di, 
Letrat si Aragoni i shkruan, pa pikë dhe presje, 
Babai u end në rini në të tjera dete, 
Po ti erdhe 
Duke ecur nëpër kalldremin e qytetit tim 
Të gurtë, të qetë, 
Trokite drojtur në shtëpinë trekateshë 
Nr. 16. 

Shumë gjëra kam dashur dhe ç‘dashur në jetë, 
Për shumë dëshira kam qenë citta aperta, 
Po prapë 
Si ai djali që kthehet vonë në shtëpi, 
I lodhur dhe i shqyer nga bredhjet e natës, 
Ashtu edhe unë, i lodhur përsëri 
Pas çdo amatory, jam kthyer tek ti. 
Dhe ti, 
Pa më mbajtur mëri për tradhëtin, 
Me ke përkëdhelur flokët me embëlsi, 
Stacioni im i fundit, 
Poezi.

MALLI I SHQIPËRISË

Më ka marrë malli për Shqipërinë tonë.
Sonte, kur po kthehesha me trolejbus,
Tymi i cigares “Partizani” që pinte një rus,
Dridhej, kaltëronte, bënte spirale,
Sikur të fshehta më thosh në gjuhën e shqiptarëve
Mua, bashkatdhetarit.

Të shkoj dua mbrëmjes në rrugët e Tiranës,
Ku kam bërë dikur ndonjë marrëzi,
Dhe në rrugët ku s’kam bërë asnjë marrëzi.
Më njohin ato porta të vjetra të drunjta,
Inatin akoma do ma mbajnë,
Kokën do ma tundin,
Por unë s’do ta marr për keq,
Se malli më ka marrë.
Dhe t’eci rrugicave plot gjethe të thara,
Gjethe të thara, gjethe vjeshte,
Për të cilat krahasimet gjenden aq lehtë.

Më ka marrë malli për Shqipërinë tonë;
Për atë qiell të madh, të gjerë e të thellë,
Për vrapin e kaltër të dallgëve adriatike,
Për retë që në muzg si kështjella digjen,
Për alpet flokëbardha e mjekërgjelbra,
Për netët e najlonta, që nga flladet fërgëllojnë,
Për mjegullat që si indianë të kuq muzgjeve shtegtojnë,

Për lokomotivat dhe kuajt,
Që të djersitur avullojnë e hungërojnë,
Për qiparisat, kopetë dhe varret
Malli më ka marrë.
Malli më ka marrë
Për shqiptarët.

Më ka marrë malli dhe së shpejti vij atje,
Duke fluturuar mbi mjegullat, si mbi dëshira.
Sa i largët, aq dhe i dashur je, atdhe.
Aerodromi do të dridhet nga uturima,
Mjegulla do të rrijë pezull mbi humnera.
Ata që shpikën shpejtësinë reaktive.
Larg atdheut sigurisht do kenë qenë ndonjëherë.
                                                                                              Kadare, 1958

Mall

Ca pika shiu ranë mbi qelq. 
Për ty unë befas ndjeva mall. 
Jetojmë të dy në një qytet, 
Dhe rrallë shihemi sa rrallë. 

Edhe m'u duk pak e çuditshme 
Si erdh kjo vjeshtë, ky mëngjes. 
Qiejt e ngrysur pa lejlekë 
Dhe shirat pa ylber në mes. 

Dhe thenia e vjeter e Heraklitit 
Seç m'u kujtua sot për dreq: 
"Te zgjuarit janë bashkë në botë, 
Kurse të fjeturit janë veç". 

Në ç'ëndërr kemi rënë kaq keq, 
Që dot s'po zgjohemi valle?... 
Ca pika shiu ranë mbi qelq 
Dhe unë për ty seç ndjeva mall

KOHA E POPUJVE

Kur superkafshët dridhnin botën,
Njeriu gjunjë nuk u ul
Ka pasur vite të mamuthëve
Po kohe të tyre s’pati kurrë.

Me brire të tmerrshëm e klithma kobi
Mbi toke ata vunë ligjin bishë
Megjithatë ish kohe e njerëzve
Dhe ky planet i njerëzve ish.

Nga superpesha u vinte vdekja,
Ngecnin përbindshat në batak.
Kështu do ngecin supershtetet
Në llum të globit pak nga pak.

Dhe kur në të ardhmen do zbulojnë
Eshtrat e tyre nëpër botë,
Ashtu si eshtrat mamuthore,
Qe zoologet gjejnë sot.

Kur të zbulojnë konstruktet, dhëmbët,
Atë burokraci-hata,
Ç heronj, do thonë, kane qene
Popujt qe rrojten tok me ta.
Ata q’u ngritën perballe tyre
Që u qendruan trimerisht,
Ish kohë e tyre ajo, do thonë,
Dhe ky planet i tyre ish.

Kadare, 1976

• Facebook